صحیفه سجادیه - دعای شماره ۷ - فراز ۹

وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتَِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ.

و مرا به سبب غم و اندوه از رعایت و حفظ واجبات و به کار بستن سنت خود (مستحبات) بازمدار.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۹۲

وَ خُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَا اسْتَعْمَلْتَ بِهِ الْقَانِتِينَ، وَ اسْتَعْبَدْتَ بِهِ الْمُتَعَبِّدِينَ، وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ الْمُتَهَاوِنِينَ.

و دلم را متوجه گردان به آنچه (راهى که) اطاعت‏ کنندگان را به آن واداشته ‏اى، و کوشش ‏کنندگان در عبادت را به آن، بندگان فرمانبران قرار داده‏ اى، و به وسیله‏ ى آن سهل‏ انگاران (طاعت و فرمانبرى) را (از عذاب) نجات داده ‏اى.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۷ - فراز ۱۶

اللَّهُمَّ وَ أَيُّمَا مُسْلِمٍ خَلَفَ غَازِياً أَوْ مُرَابِطاً فِي دَارِهِ، أَوْ تَعَهَّدَ خَالِفِيهِ فِي غَيْبَتِهِ، أَوْ أَعَانَهُ بِطَائِفَةٍ مِنْ مَالِهِ، أَوْ أَمَدَّهُ بِعِتَادٍ، أَوْ شَحَذَهُ عَلَى جِهَادٍ، أَوْ أَتْبَعَهُ فِي وَجْهِهِ دَعْوَةً، أَوْ رَعَى لَهُ مِنْ وَرَائِهِ حُرْمَةً، فَآجِرْ لَهُ مِثْلَ أَجْرِهِ وَزْناً بِوَزْنٍ وَ مِثْلًا بِمِثْلٍ، وَ عَوِّضْهُ مِنْ فِعْلِهِ عِوَضاً حَاضِراً يَتَعَجَّلُ بِهِ نَفْعَ مَا قَدَّمَ وَ سُرُورَ مَا أَتَى بِهِ، إِلَى أَنْ يَنْتَهِيَ بِهِ الْوَقْتُ إِلَى مَا أَجْرَيْتَ لَهُ مِنْ فَضْلِكَ، وَ أَعْدَدْتَ لَهُ مِنْ كَرَامَتِكَ.

بار خدایا و هر مسلمانى که جنگجو یا مرزدارى را در کار خانه ‏اش جانشین شود، یا در نبودنش خانواده ‏ى او را نگهدارى کند، یا او را به برخى از دارائى خود کمک نماید، یا او را به اسباب جنگ (شمشیر، تیر، نیزه، اسب و مانند آن) یارى کند، یا او را بر جهاد (جنگ کردن در راه خدا) وادارد، یا (اگر نتوانست این کارها را انجام دهد) او را در راهى که پیش گرفته به دعاء (درخواست فتح و فیروزى او از خداى تعالى) همراهى نماید، یا در پشت سر او آبرویش را حفظ کند پس او را سنگ به سنگ و مانند به مانند برابر پاداش آن مسلمان جنگجو و مرزدار پاداش ده، و عوض کارش را در دنیا عطا فرما که سود آنچه پیش از این انجام داده و شادى کارى که بجا آورده به زودى دریابد تا آنگاه که زمان او به پایان رسیده (عمرش تمام گردد) و به آنچه براى او (در آخرت) از فضل و احسانت روان ساخته‏ اى و از کرم و بخششت آماده نموده ‏اى برسد.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۱۲

وَ لَوْ كَافَأْتَ الْمُطِيعَ عَلَى مَا أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ لَأَوْشَكَ أَنْ يَفْقِدَ ثَوَابَكَ، وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُكَ، وَ لَكِنَّكَ بِكَرَمِكَ جَازَيْتَهُ عَلَى الْمُدَّةِ الْقَصِيرَةِ الْفَانِيَةِ بِالْمُدَّةِ الطَّوِيلَةِ الْخَالِدَةِ، وَ عَلَى الْغَايَةِ الْقَرِيبَةِ الزَّائِلَةِ بِالْغَايَةِ الْمَدِيدَةِ الْبَاقِيَةِ.

و اگر فرمانبر را بر آنچه (عملش که) تو او را بر آن وادار نموده‏ اى (قدرت بر آن را به او داده ‏اى) پاداش مى‏ دادى نزدیک بود که پاداش تو را نیابد، و نعمت و بخششت از دست او برود (چون کسى به عمل و کردار دیگرى سزاوار پاداش نمى‏ گردد) ولى تو به کرم و بزرگواریت او را بر عمل در مدت کوتاه نیست شدنى (دنیا) به پاداش در مدت دراز همیشگى (آخرت) و بر کردارى که پایانش نزدیک و زایل شدنى است به پاداشى که پایانش طولانى و جاودانى است پاداش داده ‏اى (حضرت صادق- علیه ‏السلام- فرموده: اینکه اهل آتش «دوزخ» همیشه در آتش ‏اند براى آنست که نیت و قصدشان در دنیا این بوده که اگر در آن جاوید مى‏ بودند، همیشه خدا را معصیت مى‏ کردند، و اینکه اهل بهشت همیشه در بهشت ‏اند براى آنست که قصدشان در دنیا چنین بوده که اگر در آن جاوید مى‏ بودند همیشه خدا را اطاعت مى‏ نمودند، پس اهل آتش و بهشت به سبب قصدشان جاوید مى‏ باشند.